Woensdag 2 juli 2008.
Gelukkig hebben we, ondanks alles, toch goed kunnen slapen. Na een lekker ontbijt, nog een keer zwemmen en een kopje koffie, pakken we de boel in en gaan weer op weg. We gaan nog een tocht maken. We rijden de prachtige weg door de Vouraikoskloof naar Kalavryta. Onderweg maken we een omweg naar het gedenkteken in Rogi. Dit gedenkteken is ter nagedachtenis van de gruweldaden door de nazi's in 1943. Enkele kilometers voorbij Kalavryta slaan we links af richting Patras. Bij het gehucht Goumenissa gaan we rechtsaf richting Egio aan de kust. Wat nu volgt is een adembenemend mooie bergweg, helaas overheerst door de gevolgen van de enorme bosbranden van augustus 2007. Overal zie je zwartgeblakerde en verkoolde boomstammen, her en der een verbrand huis en resten van onderkomens van herders etc. Hele berghellingen zijn zwart verbrand. De aanblik is triest en vervult je met afschuw als je denkt aan het inferno van vuur dat hier geheerst moet hebben. Het zal jaren en jaren duren voordat de sporen zullen zijn uitgewist. Jammer van Griekenland den de Grieken is de rotzooi die ze overal achterlaten. Wat ook opvalt is hoe primitief sommingen leven en wonen. De onderkomens zijn van afval en verroeste golfplaten samengesteld. Aan het einde van de weg komen we op de kustweg uit en gaan links af, richting Egio. Hier vullen we bij de Lidl onze voorraden weer aan en gaan op zoek naar een staanplaats aan een strandje. In verschillende publicaties hebben we gelezen dat in Valamitika een leuk strandje is, met taverne waar de wc geleegd kan worden en waterkranen om de tank weer te vullen. Na enkele keren verkeerd gereden te zijn in Egio komen we uiteindelijk toch bij het strandje aan. De publicaties hebben niets teveel gezegd. We vinden een prachtige staanplaats, recht tegenover de dubbele douche en vlak bij de taverne (N 38° 14.170 E 022° 08.444).

Dumpen van rotzooi langs de weg !!	Brandschade !

Donderdag 3 juli 2008.
Vannacht heerlijk geslapen. Bij het naar buiten komen wacht ons een onaangename verrassing, we hebben een lekke voorband. Enfin, eerst maar ontbijten en dan zien dat we een garage kunnen vinden die de band kan repareren. Na het ontbijt begin ik met de camper op te krikken en het voorwiel te demonteren. Ondertussen klampt Hans een voorbij komend echtpaar aan en vraagt of zij misschien een garage in de buurt weten. Gelukkig spreekt de man engels. Het echtpaar blijkt ook toerist in dit dorp te zijn en weet het ook niet, maar de man gaat in de taverne vragen. Terugkomend uit de taverne biedt hij aan om als taxi te fungeren en samen met mij de garage, waarvan hij in de taverne het adres heeft gekregen, te gaan opzoeken. Zo gezegd zo gedaan. Het wiel ligt in een mum van tijd in zijn kofferbak en samen gaan we op zoek, de twee vrouwen bij de camper achterlatend. De garage blijkt maar op een paar kilometer afstand te liggen. Daar aangekomen worden we meteen geholpen. Er zit een parkerschroef in de band. Vakkundig wordt de band gedemonteerd en wordt aan de binnenkant van de band, op de plaats van het lek, het oppervlak goed schoon gemaakt en opgeruwd. Daarna een vulkanisatiepasta er op en vervolgens een plakker. Deze wordt met een soort 'wieltje op een handvat' stevig in de pasta gedrukt. Vervolgens wordt de band weer op de velg gemonteerd en op druk gebracht. Daarna wordt het wiel in een bak met water ondergedompeld om te zien of het lek werkelijk gedicht is. Na deze controle is de reparatie klaar en voor een bedrag van € 10,00 is alle leed geleden. Gauw terug naar de camper en het wiel weer monteren. Ondertussen heeft Hans het ook niet makkelijk gehad, zij spreekt wel engels maar geen grieks en de vrouw spreekt alleen maar grieks en geen woord over de grens. Maar gelukkig, met handen en voeten is het toch gelukt om met elkaar te communiceren. Na het wiel gemonteerd te hebben gaan we heerlijk zwemmen en gaat het griekse echtpaar een kop koffie drinken in de taverne en nodigt ons uit om mee te gaan. Als wij hem duidelijk maken dat wij dit willen betalen schudt hij resoluut het hoofd en zegt: "Dit is Griekenland en hier betaal ik de koffie!"
Na deze "pech" blijven we de rest van de dag aan dit strandje.

Zaterdag 5 juli 2008.
Vandaag is de laatste dag in Griekenland. Vanmiddag om zes uur vertrekt de boot uit Patras. Eerst gaan we rustig ontbijten, zwemmen wat in de zee, ruimen de camper op zodat alles op z'n plaats staat tijdens de rit, drinken koffie en bekijken de route op de kaart. Als alles geregeld is gaan we nog een keer zwemmen en spoelen onder de douche het zout van het lijf. We kleden ons aan en zo tegen één uur nemen we afscheid van dit rustige, aangename strandje. Via de 'old national road' rijden we richting Patras. Onderweg halen we bij een bakker twee broden voor tijdens de reis, want of op zondag de bakkers in Italië open zijn voor vers brood weet ik niet. We snijden de broden en vriezen ze in zodat ze lekker vers blijven. Tegen drie uur zijn we in Patras. We rijden naar de haven en checken in bij de Balie van de Minoan Lines in het nieuwe havengebouw. We krijgen een kaart met "Ancona" voor achter de voorruit en parkeren de camper bij het havengebouw. Er is nog tijd genoeg voor een wandeling naar een grote Champion supermarkt in de buurt om nog wat voorraden voor onderweg in te slaan. Daarna lopen we terug naar de camper en rijden het haventerrein op naar gate 6 alwaar we ons aansluiten bij de campers die reeds staan te wachten voor inscheping. Om vier uur mogen we als eersten aan boord. We krijgen een plaats bij één van de grote openingen, zodat we voldoende frisse lucht krijgen tijdens de overtocht. Klokslag zes uur vertrekt de boot en langzaam zien we Patras in de verte verdwijnen. Hierna is het tijd om te eten. We gaan naar het self sevice restaurant en kiezen een heerlijke maaltijd en eten op ons gemak. Hierna gaan we terug naar de camper, drinken een kopje koffie en lezen wat. Zo tegen half twaalf gaan we aan dek om de aankomst in Igoumenitsa te bekijken. Als de boot is aangemeerd kijken we hoe het camperdek verder wordt gevuld met campers. Nadat deze aan boord zijn wordt de rest van de ruimte gevuld met vrachtwagens. Tot zelfs de helling naar het dek wordt vol gezet met auto's. Om precies twaalf uur vertrekken we weer en is het tijd om naar bed te gaan.

Netjes in de rij.

Zondag 6 juli 2008.
Rond negen uur worden we wakker. Hans is al rond zonsopgang wakker geweest en heeft een foto gemaakt van de opkomst van de zon. Op ons gemak ontbijten we en gaan dan naar boven naar het zonnedek. Het is heerlijk weer, de zon schijnt volop en ondanks de wind is de temperatuur aangenaam. We blijven hier tot rond twaalf uur en gaan dan terug naar de camper, drinken koffie en gebruiken de lunch.
Dan wordt het tijd om weer naar boven aan dek te gaan want we naderen Ancona. Het is een imposant gezicht hoe gemakkelijk zo'n groot schip in de haven om z'n as gedraaid wordt en dan achteruit aan de kade afmeert. Omdat we als eersten in Patras aan boord zijn gegaan zijn we een van de laatsten die nu van boord kunnen. Het is ongeveer half vier (half drie europese tijd) dat we van boord rijden. Het plan is om niet via de Autostrada te gaan, maar na 10 km over de kustweg besluiten we om een stukje autostrada te nemen omdat het zo verschrikkelijk druk is op deze weg dat er bijna geen doorkomen aan is. Het is immers zondag en mooi weer dus iedereen wil naar het strand. Het stukje autostrada gaat zo voorspoedig dat we in korte tijd in de buurt van Bologna zijn. We rijden nog door tot onder Modena en stoppen dan op een parkeerplaats bij een tankstation (N 44° 39.721 E 010° 51.572). Hier blijven we tot morgen want het is inmiddels acht uur in de avond.

Maandag 7 juli 2008.
Goed uitgerust vervolgen we onze weg. We blijven de A1 volgen tot Piacenza en slaan dan af naar de A21 tot Alessandria. Daar gaan we over naar de A26 om bij Vercelli de A4/A5 op te gaan. Bij het plaatsje Ivrea verlaten we de autostrada en rekenen € 28,50 af. Vanaf nu is het alleen nog binnenwegen. We volgen nu het Aostadal tot Aosta en slaan dan af richting Zwitserland over de Grote Sint Bernardpas. Het is een prachtige bergweg met veel haarspeldbochten. Er zitten smalle stukken in en men is bezig de weg aan de italiaanse kant te verbeteren. Ons plan is tot Martigny te gaan en daar de camperplaats te zoeken die opgegeven staat in de cp-europe file voor Tom Tom. De coördinaten vinden we wel maar van camperplaats is geen sprake. We zoeken nog wat in de omgeving maar besluiten toch weer een tankstation op te zoeken om te overnachten. We stoppen bij Aigle (N 46° 20.377 E 006° 55.859) ongeveer 25 km voorbij Martigny.